H Μπαρτσελόνα είναι ένας από τους ιστορικότερους ευρωπαϊκούς συλλόγους
και ίσως ο κορυφαίος των τελευταίων ετών. Πέρα από τις κατακτήσεις
τίτλων, ξεχωρίζει η ποδοσφαιρική φιλοσοφία της ομάδας που ακολουθεί
πιστά ένα συγκεκριμένο μοντέλο που της έχει δώσει ξεχωριστή θέση ανάμεσα
στις κορυφαίες ομάδες όλων των εποχών. Ηθικός αυτουργός είναι ο Γιόχαν
Κρόιφ που έπειτα από την σπουδαία ποδοσφαιρική του καριέρα πέρασε για 8
χρόνια από τον πάγκο της Μπαρτσελόνα θέτοντας σε εφαρμογή το λεγόμενο
Ολλανδικό μοντέλο. Δεν είναι τυχαίο που οι μεγαλύτερες επιτυχίες μετά
την απόσυρση του Κρόιφ το 1996 ήρθαν με Ολλανδούς προπονητές(Φαν Χάαλ,
Ράικαρντ) κι έπειτα με προπονητές που αναδείχθηκαν μέσα από την
ομάδα(Γκουαρντιόλα, Βιλανόβα). Δυστυχώς, η αρνητική τροπή της υγείας του
τελευταίου αναγκάζει την διοίκηση της Μπαρτσελόνα να αναζητήσει τον
διάδοχο του.
Αυτός θα είναι ο Gerardo "Tata" Martino. Άγνωστος στο ευρύτερο ευρωπαϊκό κοινό αλλά από τους σημαντικότερους προπονητές της Νοτίου Αμερικής, απέδειξε με την φετινή πορεία της Newell's ότι έχει ξεπεράσει τα όρια της ηπείρου και είναι έτοιμος για το βήμα στην Ευρώπη. Η Newell's ήταν και η ομάδα στην οποία πέρασε και το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του ως ποδοσφαιριστής αγωνιζόμενος σαν "δεκάρι". Εκεί κέρδισε και τα 3 πρωταθλήματα της καριέρας του και έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση του Κόπα Λιμπερταδόρες υπό τις οδηγίες του Μαρσέλο Μπιέλσα, ο οποίος θεωρείται και ποδοσφαιρικός του πατέρας. Η μεθοδικότητα, η πειθαρχία και οι εξαίρετες τακτικά ομάδες που έχουν παρουσιάσει αποτελούν τα κοινά τους σημεία. Ο Μαρτίνο όμως θεωρείται πιο ήπιος χαρακτήρας και λιγότερο δογματικός κάτι που τον κάνει πιο αρεστή επιλογή για τους διοικούντες ευρωπαϊκών ομάδων. Ένα ακόμη στοιχείο που ίσως έπαιξε τον ρόλο του είναι ότι ο Μαρτίνο αποτελούσε το μεγάλο είδωλο του πατέρα του Μέσσι κάτι που φάνηκε και από τις δηλώσεις του ίδιου του Μέσσι(ο οποίος έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Newell's) που έδωσε τις ευλογίες του για την πρόσληψη του συμπατριώτη του.
Όπως δείχνει και το Football Manager, είναι ένας προπονητής ολοκληρωμένος. Όχι απλά δεν υστερεί σε κανένα από τα σημαντικά στοιχεία για έναν προπονητή αλλά είναι εξαιρετικός στην διαχείριση παιχτών και στην τακτική κατάρτιση. Το υψηλό adaptability δείχνει ότι δεν θα έχει πρόβλημα με την αλλαγή χώρας, άλλωστε σαν προπονητής καταξιώθηκε στην Παραγουάη κι όχι στην Αργεντινή. Ξεκίνησε στις μικρότερες κατηγορίες της πατρίδας του αλλά οι μεγάλες επιτυχίες ήρθαν στο πρωτάθλημα της Παραγουάης που το κατέκτησε και τις 4 χρονιές που ήταν προπονητής εκεί με τις Cerro Porteno και Libertad. Στην συνέχεια ανέλαβε την Εθνική Παραγουάης που οδήγησε στους 8 του Μουντιάλ του 2010 και στον τελικό του Κόπα Αμέρικα το 2011 κάνοντας έτσι πιο γνωστό το όνομα του πέρα από τα όρια της λατινικής αμερικής. Έπειτα ανέλαβε την αγαπημένη του Newell's που πάλευε για σωτηρία και την οδήγησε μια ανάσα από την κατάκτηση του Απερτούρα που χάθηκε έπειτα από μια κοιλιά που παρουσίασε η ομάδα στις τελευταίες αγωνιστικές αλλά μετά από 6 μήνες ήρθε η επιβλητική κατάκτηση του Κλαουζούρα και η πορεία ως τα ημιτελικά του Κόπα Λιμπερταδόρες. Εκεί παρά την ανωτερότητα της ομάδας, δεν έσπασε η παράδοση που θέλει μια Βραζιλιάνικη ομάδα στον τελικό της διοργάνωσης τα τελευταία χρόνια και η Ατλέτικο Μινέιρο κατάφερε να κλέψει την πρόκριση στον τελικό.
Το αγαπημένο του σύστημα είναι το 4-3-3 που θυμίζει περισσότερο την Μπαρτσελόνα του 2008-09 παρά τις προσαρμογές του συστήματος που χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Το επιθετικό ποδόσφαιρο αποτελεί χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας του αλλά με την Παραγουάη έδειξε ότι ξέρει να προσαρμόζεται στους παίχτες του. Το 2010 και το 2011 παρουσίασε μια ομάδα που έπαιζε πολύ "σφιχτά" και ήξερε να κερδίζει αποτελέσματα. Στην φάση των ομίλων του Μουντιάλ πέρασε ως πρώτη με 5 βαθμούς δεχόμενη μόνο 1 γκολ. Στην συνέχεια απέκλεισε στα πέναλτυ την Ιαπωνία και στα προημητελικά αποκλείστηκε από την πανίσχυρη Ισπανία σε ένα ματς όπου χρειάστηκε πολύ τύχη και ένα γκολ του Βίγια στο 83' μετά από 3 δοκάρια στην ίδια φάση για να παραβιαστεί η εστία των Παραγουανών. Στο ίδιο μοτίβο παρουσιάστηκε η ομάδα και στο Κόπα Αμέρικα του 2011 όταν και έφτασε στον τελικό έχοντας μόνο ισοπαλίες περνώντας όλα τα νοκ-άουτ στα πέναλτυ πριν καταφέρει η Ουρουγουάη να την λυγίσει τον τελικό. Ελλείψει καλών και δημιουργικών επιθετικών ο Μαρτίνο βασίστηκε σε παίχτες-σκυλιά όπως ο Victor Caceres ώστε να κρατάει το μηδέν στην άμυνα και εκμεταλλευόταν τους καλούς κεντρικούς επιθετικούς της ομάδας ώστε να μετατρέψουν τις ελάχιστες ευκαιρίες της ομάδας σε γκολ. Έτσι η Παραγουάη παρουσίασε σύνολα που δεν εντυπωσίαζαν με το ποδόσφαιρο τους αλλά εντυπωσίαζαν με τα αποτελέσματα που επιτυγχάνανε.
Στην Newell's κατάφερε να βρει τους παίχτες που του επέτρεψαν να παίξει το επιθετικό ποδόσφαιρο που επιθυμεί. Η επιστροφή παιχτών όπως οι Μάξι Ροντρίγκες, Νάτσο Σκόκο και Γκάμπριελ Χάιντσε που ξεκίνησαν από την Newell's έδειξε ότι η ομάδα είναι σε καλό δρόμο. Στην συνέχεια ο Μαρτίνο έστησε μια ομάδα που ήταν τακτικά ανώτερη από οποιοδήποτε αντίπαλο συνάντησε. Στην άμυνα παρουσίασε μια καλοστημένη ομάδα που βασιζόταν περισσότερο στην σωστή ομαδική λειτουργία της παρά στα διάσημα τάκλιν στο ύψος του γονάτου όπως συνηθίζεται στην Αργεντινή. Μπροστά από την άμυνα χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό έμπειροι αμυντικογενείς παίχτες όπως ο Diego Matteo και ο Lucas Bernardi "κλειδώνοντας" τις περισσότερες φορές τους χαρισματικούς μεσοεπιθετικούς των αντιπάλων. Επιθετικά επέλεξε να φέρει τον Σκόκο στον άξονα και πιο κοντά στην αντίπαλη εστία ώστε να διατηρεί καλύτερη επαφή με τα δίχτυα και μετέφερε τον Μάξι Ροντρίγκες από την δεξιά πλευρά στην αριστερή, μετατρέποντας τον από έναν παίχτη γραμμής που ήταν στα νεότερα του χρόνια σε έναν παίχτη που ξεχώρισε για την δημιουργία του και τα σημαντικά γκολ που πέτυχε παίζοντας με ανάποδο πόδι. Την ίδια επιθετική λειτουργία αναμένεται να πετύχει και στην Βαρκελώνη χρησιμοποιώντας τα δύο μεγάλα του όπλα σε αντίστοιχους ρόλους. Αυτό που απομένει να δείξει είναι πως θα εισάγει τα δύο πλάγια μπακ στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας, αφού για πρώτη φορά έχει στην διάθεση του παίχτες που μπορούν να έχουν τόσο μεγάλη συμμετοχή στην επίθεση της ομάδας του.
#fmgreece.gr
Αυτός θα είναι ο Gerardo "Tata" Martino. Άγνωστος στο ευρύτερο ευρωπαϊκό κοινό αλλά από τους σημαντικότερους προπονητές της Νοτίου Αμερικής, απέδειξε με την φετινή πορεία της Newell's ότι έχει ξεπεράσει τα όρια της ηπείρου και είναι έτοιμος για το βήμα στην Ευρώπη. Η Newell's ήταν και η ομάδα στην οποία πέρασε και το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του ως ποδοσφαιριστής αγωνιζόμενος σαν "δεκάρι". Εκεί κέρδισε και τα 3 πρωταθλήματα της καριέρας του και έφτασε μια ανάσα από την κατάκτηση του Κόπα Λιμπερταδόρες υπό τις οδηγίες του Μαρσέλο Μπιέλσα, ο οποίος θεωρείται και ποδοσφαιρικός του πατέρας. Η μεθοδικότητα, η πειθαρχία και οι εξαίρετες τακτικά ομάδες που έχουν παρουσιάσει αποτελούν τα κοινά τους σημεία. Ο Μαρτίνο όμως θεωρείται πιο ήπιος χαρακτήρας και λιγότερο δογματικός κάτι που τον κάνει πιο αρεστή επιλογή για τους διοικούντες ευρωπαϊκών ομάδων. Ένα ακόμη στοιχείο που ίσως έπαιξε τον ρόλο του είναι ότι ο Μαρτίνο αποτελούσε το μεγάλο είδωλο του πατέρα του Μέσσι κάτι που φάνηκε και από τις δηλώσεις του ίδιου του Μέσσι(ο οποίος έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Newell's) που έδωσε τις ευλογίες του για την πρόσληψη του συμπατριώτη του.
Όπως δείχνει και το Football Manager, είναι ένας προπονητής ολοκληρωμένος. Όχι απλά δεν υστερεί σε κανένα από τα σημαντικά στοιχεία για έναν προπονητή αλλά είναι εξαιρετικός στην διαχείριση παιχτών και στην τακτική κατάρτιση. Το υψηλό adaptability δείχνει ότι δεν θα έχει πρόβλημα με την αλλαγή χώρας, άλλωστε σαν προπονητής καταξιώθηκε στην Παραγουάη κι όχι στην Αργεντινή. Ξεκίνησε στις μικρότερες κατηγορίες της πατρίδας του αλλά οι μεγάλες επιτυχίες ήρθαν στο πρωτάθλημα της Παραγουάης που το κατέκτησε και τις 4 χρονιές που ήταν προπονητής εκεί με τις Cerro Porteno και Libertad. Στην συνέχεια ανέλαβε την Εθνική Παραγουάης που οδήγησε στους 8 του Μουντιάλ του 2010 και στον τελικό του Κόπα Αμέρικα το 2011 κάνοντας έτσι πιο γνωστό το όνομα του πέρα από τα όρια της λατινικής αμερικής. Έπειτα ανέλαβε την αγαπημένη του Newell's που πάλευε για σωτηρία και την οδήγησε μια ανάσα από την κατάκτηση του Απερτούρα που χάθηκε έπειτα από μια κοιλιά που παρουσίασε η ομάδα στις τελευταίες αγωνιστικές αλλά μετά από 6 μήνες ήρθε η επιβλητική κατάκτηση του Κλαουζούρα και η πορεία ως τα ημιτελικά του Κόπα Λιμπερταδόρες. Εκεί παρά την ανωτερότητα της ομάδας, δεν έσπασε η παράδοση που θέλει μια Βραζιλιάνικη ομάδα στον τελικό της διοργάνωσης τα τελευταία χρόνια και η Ατλέτικο Μινέιρο κατάφερε να κλέψει την πρόκριση στον τελικό.
Το αγαπημένο του σύστημα είναι το 4-3-3 που θυμίζει περισσότερο την Μπαρτσελόνα του 2008-09 παρά τις προσαρμογές του συστήματος που χρησιμοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Το επιθετικό ποδόσφαιρο αποτελεί χαρακτηριστικό της φιλοσοφίας του αλλά με την Παραγουάη έδειξε ότι ξέρει να προσαρμόζεται στους παίχτες του. Το 2010 και το 2011 παρουσίασε μια ομάδα που έπαιζε πολύ "σφιχτά" και ήξερε να κερδίζει αποτελέσματα. Στην φάση των ομίλων του Μουντιάλ πέρασε ως πρώτη με 5 βαθμούς δεχόμενη μόνο 1 γκολ. Στην συνέχεια απέκλεισε στα πέναλτυ την Ιαπωνία και στα προημητελικά αποκλείστηκε από την πανίσχυρη Ισπανία σε ένα ματς όπου χρειάστηκε πολύ τύχη και ένα γκολ του Βίγια στο 83' μετά από 3 δοκάρια στην ίδια φάση για να παραβιαστεί η εστία των Παραγουανών. Στο ίδιο μοτίβο παρουσιάστηκε η ομάδα και στο Κόπα Αμέρικα του 2011 όταν και έφτασε στον τελικό έχοντας μόνο ισοπαλίες περνώντας όλα τα νοκ-άουτ στα πέναλτυ πριν καταφέρει η Ουρουγουάη να την λυγίσει τον τελικό. Ελλείψει καλών και δημιουργικών επιθετικών ο Μαρτίνο βασίστηκε σε παίχτες-σκυλιά όπως ο Victor Caceres ώστε να κρατάει το μηδέν στην άμυνα και εκμεταλλευόταν τους καλούς κεντρικούς επιθετικούς της ομάδας ώστε να μετατρέψουν τις ελάχιστες ευκαιρίες της ομάδας σε γκολ. Έτσι η Παραγουάη παρουσίασε σύνολα που δεν εντυπωσίαζαν με το ποδόσφαιρο τους αλλά εντυπωσίαζαν με τα αποτελέσματα που επιτυγχάνανε.
Στην Newell's κατάφερε να βρει τους παίχτες που του επέτρεψαν να παίξει το επιθετικό ποδόσφαιρο που επιθυμεί. Η επιστροφή παιχτών όπως οι Μάξι Ροντρίγκες, Νάτσο Σκόκο και Γκάμπριελ Χάιντσε που ξεκίνησαν από την Newell's έδειξε ότι η ομάδα είναι σε καλό δρόμο. Στην συνέχεια ο Μαρτίνο έστησε μια ομάδα που ήταν τακτικά ανώτερη από οποιοδήποτε αντίπαλο συνάντησε. Στην άμυνα παρουσίασε μια καλοστημένη ομάδα που βασιζόταν περισσότερο στην σωστή ομαδική λειτουργία της παρά στα διάσημα τάκλιν στο ύψος του γονάτου όπως συνηθίζεται στην Αργεντινή. Μπροστά από την άμυνα χρησιμοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό έμπειροι αμυντικογενείς παίχτες όπως ο Diego Matteo και ο Lucas Bernardi "κλειδώνοντας" τις περισσότερες φορές τους χαρισματικούς μεσοεπιθετικούς των αντιπάλων. Επιθετικά επέλεξε να φέρει τον Σκόκο στον άξονα και πιο κοντά στην αντίπαλη εστία ώστε να διατηρεί καλύτερη επαφή με τα δίχτυα και μετέφερε τον Μάξι Ροντρίγκες από την δεξιά πλευρά στην αριστερή, μετατρέποντας τον από έναν παίχτη γραμμής που ήταν στα νεότερα του χρόνια σε έναν παίχτη που ξεχώρισε για την δημιουργία του και τα σημαντικά γκολ που πέτυχε παίζοντας με ανάποδο πόδι. Την ίδια επιθετική λειτουργία αναμένεται να πετύχει και στην Βαρκελώνη χρησιμοποιώντας τα δύο μεγάλα του όπλα σε αντίστοιχους ρόλους. Αυτό που απομένει να δείξει είναι πως θα εισάγει τα δύο πλάγια μπακ στο επιθετικό κομμάτι της ομάδας, αφού για πρώτη φορά έχει στην διάθεση του παίχτες που μπορούν να έχουν τόσο μεγάλη συμμετοχή στην επίθεση της ομάδας του.
#fmgreece.gr